چهارشنبه ۰۳ اسفند ۰۱ ۱۳:۱۷ ۱۲ بازديد
اعتماد اصلی ترین بنیان روانی رابطه است و تا وقتی که هست، حس نمی شود. اما زمانی که اعتماد از بین می رود، شکاف های زیادی در روابط بوجود آمده و ساختارهای بنیادی که در مدت زمان طولانی بوجود آمده بود فرو ریخته و مشکلات زیادی بوجود می آید.
به گزارش تک ناک، امروزه در جامعه تردید نسبتا عمیقی نسبت به نهادهای اجتماعی و فرهنگی وجود دارد که این یک فاجعه است. براساس شاخص فشارسنج اعتماد ادلمن: مسائلی مانند تخلفات شرکت ها، فساد دولتی و اخبار های فیک و جعلی قراردادهای اجتماعی را به هم زده و باعث از بین رفتن اعتماد می شود.
وجود این بی اعتمادی عمومی در جامعه، یقینا تاثیر زیادی بر اعتماد ما نسبت به دیگران نیز می گذارد و باعث می شود نسبت به هم حس بدی داشته باشیم. جمله هایی مانند “به چه چیزی و یا چه کسی می توان اعتماد کرد؟” نشانه وجود این مسئله در جامعه است.
به او اعتماد کنم یا نه؟
ممکن است برای شما این سوال پیش بیاید که: “روابط ما باید دقیقا چگونه باشد که ما بتوانیم به نهادها و یکدیگر اعتماد کنیم؟”
درست است که اعتماد کردن احساس خوبی به ما می دهد و بسیار خوش بینانه است اما افرادی نیز هستند که نمی توان به آن ها اعتماد کرد و حس خوبی به ما نمی دهند. در این شرایط، باید با استفاده از ابزارها و تکنیک هایی، دوست خود را از دشمنانمان بشناسیم.
در این جا 2 سناریو داریم:
اولین سناریو آن است که فردی به صورت آشکارا کاری را انجام می دهد که باعث شکست اعتمادتان می شود. او به شما نارو زده وشمارا مقصر می داند. اما شما او را هنگام دروغ گفتن یا خیانت می بینید.
سناریوی دوم که مخفی نیز هست، این است که بعضی مواقع ما بدون دلیل، و بدون اینکه فردی کار خاصی انجام داده باشد، نسبت به او حس بدی داریم و از ارتباط با او فراری هستیم. در این شرایط، تصمیم اینکه باید به او اعتماد کنیم یا نه مربوط به احساسمان است.
یک جای کار می‌لنگد.
حس اعتماد کردن یا نکردن، پدیده ای عرفانی نیست بلکه یک محاسبه مغزی است. مغز انسان که روانشناسان آن را سیستم تشخیص متقلب می نامند، مجموعه ای بسیار حساس از پاسخ های روانشناختی را دریافت و تحلیل می کند و ما ناخودآگاه “می فهمیم” که چه زمانی باید اعتماد کنیم و چه زمانی نه!
مغز دائما در طول روابط و تبادلات اجتماعی، به نشانه های ظریفی که نشانه خیانت هستند، دقت خاصی می کند. وقتی این نشانه ها، مغز را تحریک کنند، مغز مسئله را تجزیه و تحلیل می کند و برای ما احساس عدم اعتماد نسبت به آن فرد را به وجود می آورد.
نشانه های ظریف چگونه هستند؟
بر اساس تحقیقات و شواهد پژوهشی، 4 رفتار وجود دارد که در بعضی شرایط، باهم انجام شده و شاخصی مناسبی است برای اینکه بفهمیم به فردی اعتماد کنیم یا نه.
بر اساس این پژوهش، این 4 رفتار ظریف عبارت اند از: 1- بی قراری دست، 2- لمس صورت، 3- خم شدن به سمت مخالف ، 4- دست به سینه بودن.
مسئله و نکته مهم این است که هر یک از این 4 حرکت و رفتار، به تنهایی نشانه غیرقابل اعتماد بودن نیست، بلکه آن چه مهم است این است که این رفتارها در کنار هم، و در صورتی که باهم انجام بشوند، می توانند نشانه آن باشند.برای مثال، به عنوان محقق اصلی، پروفسور دیوید دستنو، می گوید: “اگر کسی به سمت مخالف شما متمایل می‌شود، آیا به دلیل فاصله یا کمردرد است؟ و واقعا نمی توانید تشخیص دهید که چه زمانی یک نشانه است.” در نتیجه، هرچقدر که فردی این رفتارها را بیشتر انجام دهد، کمتر می توان به او اعتماد کرد.
به گزارش تک ناک، امروزه در جامعه تردید نسبتا عمیقی نسبت به نهادهای اجتماعی و فرهنگی وجود دارد که این یک فاجعه است. براساس شاخص فشارسنج اعتماد ادلمن: مسائلی مانند تخلفات شرکت ها، فساد دولتی و اخبار های فیک و جعلی قراردادهای اجتماعی را به هم زده و باعث از بین رفتن اعتماد می شود.
وجود این بی اعتمادی عمومی در جامعه، یقینا تاثیر زیادی بر اعتماد ما نسبت به دیگران نیز می گذارد و باعث می شود نسبت به هم حس بدی داشته باشیم. جمله هایی مانند “به چه چیزی و یا چه کسی می توان اعتماد کرد؟” نشانه وجود این مسئله در جامعه است.
به او اعتماد کنم یا نه؟
ممکن است برای شما این سوال پیش بیاید که: “روابط ما باید دقیقا چگونه باشد که ما بتوانیم به نهادها و یکدیگر اعتماد کنیم؟”
درست است که اعتماد کردن احساس خوبی به ما می دهد و بسیار خوش بینانه است اما افرادی نیز هستند که نمی توان به آن ها اعتماد کرد و حس خوبی به ما نمی دهند. در این شرایط، باید با استفاده از ابزارها و تکنیک هایی، دوست خود را از دشمنانمان بشناسیم.
در این جا 2 سناریو داریم:
اولین سناریو آن است که فردی به صورت آشکارا کاری را انجام می دهد که باعث شکست اعتمادتان می شود. او به شما نارو زده وشمارا مقصر می داند. اما شما او را هنگام دروغ گفتن یا خیانت می بینید.
سناریوی دوم که مخفی نیز هست، این است که بعضی مواقع ما بدون دلیل، و بدون اینکه فردی کار خاصی انجام داده باشد، نسبت به او حس بدی داریم و از ارتباط با او فراری هستیم. در این شرایط، تصمیم اینکه باید به او اعتماد کنیم یا نه مربوط به احساسمان است.
یک جای کار می‌لنگد.
حس اعتماد کردن یا نکردن، پدیده ای عرفانی نیست بلکه یک محاسبه مغزی است. مغز انسان که روانشناسان آن را سیستم تشخیص متقلب می نامند، مجموعه ای بسیار حساس از پاسخ های روانشناختی را دریافت و تحلیل می کند و ما ناخودآگاه “می فهمیم” که چه زمانی باید اعتماد کنیم و چه زمانی نه!
مغز دائما در طول روابط و تبادلات اجتماعی، به نشانه های ظریفی که نشانه خیانت هستند، دقت خاصی می کند. وقتی این نشانه ها، مغز را تحریک کنند، مغز مسئله را تجزیه و تحلیل می کند و برای ما احساس عدم اعتماد نسبت به آن فرد را به وجود می آورد.
نشانه های ظریف چگونه هستند؟
بر اساس تحقیقات و شواهد پژوهشی، 4 رفتار وجود دارد که در بعضی شرایط، باهم انجام شده و شاخصی مناسبی است برای اینکه بفهمیم به فردی اعتماد کنیم یا نه.
بر اساس این پژوهش، این 4 رفتار ظریف عبارت اند از: 1- بی قراری دست، 2- لمس صورت، 3- خم شدن به سمت مخالف ، 4- دست به سینه بودن.
مسئله و نکته مهم این است که هر یک از این 4 حرکت و رفتار، به تنهایی نشانه غیرقابل اعتماد بودن نیست، بلکه آن چه مهم است این است که این رفتارها در کنار هم، و در صورتی که باهم انجام بشوند، می توانند نشانه آن باشند.برای مثال، به عنوان محقق اصلی، پروفسور دیوید دستنو، می گوید: “اگر کسی به سمت مخالف شما متمایل می‌شود، آیا به دلیل فاصله یا کمردرد است؟ و واقعا نمی توانید تشخیص دهید که چه زمانی یک نشانه است.” در نتیجه، هرچقدر که فردی این رفتارها را بیشتر انجام دهد، کمتر می توان به او اعتماد کرد.
- ۰ ۰
- ۰ نظر